พบกับงานศิลปะที่น่าจดจำในสถานที่ที่ไม่มีใครคาดคิด: โรงงานผลิตที่นอนในพิตต์สเบิร์ก

The Mattress Factory ไม่ได้มีโรงงานผลิตที่นอนที่แท้จริงมาระยะหนึ่งแล้ว
สร้างขึ้นบนเนินเขาของชุมชนทางด้านเหนือของ Pittsburgh Center เมื่อปลายศตวรรษที่แล้ว ใช้เป็นคลังสินค้าและโชว์รูมสำหรับ Stearns & Foster จนกระทั่งกว่า 1960
ปัจจุบันถือเป็นพิพิธภัณฑ์ศิลปะที่แปลกที่สุดแห่งหนึ่งในประเทศ
ไม่มีสถานที่สำหรับวาดภาพหรือปั้น
ที่นอนแน่นอนครับ.
ตอนนี้มีสี่เรื่องแล้ว . .
ก็เกี่ยวกับ \"เรื่องราว\" ในระดับหนึ่ง
พาคุณไปยังสถานที่ติดตั้งที่คุณไม่อยากไปเช่นพิพิธภัณฑ์ศิลปะ
ครั้งที่สี่เมื่อเร็ว ๆ นี้
นอกเหนือจากคณะละครสัตว์แล้ว การแสดงบนพื้นยังเรียกว่า Damn Everything และแรงบันดาลใจมาจาก E. E.
บทกวีของ Carmings กล่าวว่า "ทุกสิ่งช่างเลวร้าย น่าเบื่อ ไร้การเคลื่อนไหว ไร้การผจญภัย หันเข้าด้านใน ทุกสิ่งช่างเลวร้ายจะไม่เข้าสู่วงกลมนี้ และจะไม่สนุกกับมัน"
ศิลปิน Ben Sota ผู้ก่อตั้ง The Zany Umbrella Circus จัดทำผ้าใบที่คลุมห้อง
ด้วยขนาดของอุปกรณ์นี้ ผู้เข้าชมสามารถเดินบนสายเคเบิลเหล็กที่ต่ำมาก แขวนตัวบนห่วงโหน และแม้แต่กลิ้งบนล้อกายกรรมโลหะขนาดใหญ่
ตรงข้ามห้องโถงจากกลุ่มคนพลัดถิ่นของไรเดอร์ เฮนรี่ เมืองแห่งอนาคต --ในรูปแบบย่อส่วน (
ด้วยขนาดบ้านที่เล็กพอที่จะถือไว้ในมือและเปิดออกเพื่อโชว์เฟอร์นิเจอร์ได้ รวมถึงกระจกบานเล็กที่จะช่วยจำกัดผู้ชมให้แคบลงในสัดส่วนที่เหมาะสม
มันดูเหมือนสถานีอวกาศที่กำลังถอยกลับไปยังกาแล็กซีถัดไป
ในระดับนี้จะมีนิทรรศการถาวรในห้องล็อค --
ชื่อแปลกๆ ของ Sarah Oppenheimer 610-3356 —
ไม้อัดขึ้นรูป
รูปลอกที่พื้นช่วยให้คุณมองเห็นด้านข้างของอาคารบนพื้นด้านล่างได้โดยตรง
ด้วยเหตุผลบางประการนกจึงไม่บินเข้ามา
พิพิธภัณฑ์ล็อคห้องไว้เพื่อไม่ให้เด็กๆ ตกออกไป
นิทรรศการถาวรอื่นๆ ได้แก่ ลายกระจกคู่หนึ่งจากพื้นหญ้า
ห้องจุดเล็กๆ มอบความหมายใหม่แบบไร้ขีดจำกัดให้กับทุกคนที่เดินเข้ามาในห้อง
ประติมากรรมแสงไฟอันน่าทึ่งและวิจิตรบรรจงโดย James Terrell
สิ่งที่น่าเศร้าใจเกี่ยวกับ Greer Lankton ก็คือว่าทั้งหมดเป็นเรื่องของฉัน ไม่ใช่คุณ
การสร้างห้องนอนของเธอเป็นช่องทางให้ศิลปินข้ามเพศต่อสู้กับการติดยาและโรคเบื่ออาหาร
ทั้งหมดนี้คือเว็บไซต์-
งานศิลปะติดตั้งเฉพาะ หมายถึง งานศิลปะที่เกี่ยวข้องกับพื้นที่ที่ตั้งอยู่ ซึ่งเป็นสิ่งเดียวที่คุณสามารถพบได้ในโรงงานผลิตที่นอนในปัจจุบัน แม้ว่าเมื่ออาคารเริ่มชีวิตใหม่ในปีพ.ศ. 2520 จะไม่เป็นเช่นนั้นก็ตาม
\"เราเริ่มต้นบริษัทอาหาร
Barbara Ludowski ผู้ก่อตั้ง The Mattress Factory เล่าว่า: "มีอาหารมังสวิรัติอยู่ที่ชั้น 1" \".
\"ชายผู้เพิ่งมาถึง
ทุกคนพูดว่า 'คุณมีวิสัยทัศน์ที่ยอดเยี่ยม' และอื่นๆ ฉันทำอย่างนั้นแล้ว
นี่เป็นกระบวนการวิวัฒนาการที่สร้างขึ้นในตอนแรกจากความปรารถนาในตัวเอง: สถานที่ทำงาน สถานที่ใช้ชีวิต และชุมชนที่ฉันสามารถเติบโตได้ในฐานะบุคคล
\"คนอื่นๆ ก็เจริญรุ่งเรืองที่นั่นเช่นกัน รวมถึงศิลปินรุ่นเยาว์ที่มีผลงานรวมอยู่ในผลงานชุดแรกของไซต์ด้วย --
การติดตั้งเฉพาะ: Michael olijnick เขาเป็นตอนนี้
ภัณฑารักษ์พิพิธภัณฑ์
``เขามักจะอ้างถึงตัวเองว่าเป็นแขกที่มาร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำที่เป็นฝันร้ายและไม่เคยกลับบ้านเลย'' ลูเดอรอฟสกี้หัวเราะ \".
วันนี้กลับบ้านก็ต้องขึ้นชั้นบน ทั้งสองร่วมกัน
ผู้อำนวยการแบ่งปันพื้นที่นั่งเล่นแบบเปิดโล่งขนาดใหญ่บนสองชั้นบนสุดของพิพิธภัณฑ์และเป็นเจ้าภาพร่วมในโครงการศิลปะซึ่งปัจจุบันประกอบด้วยบ้านพักและสตูดิโอของศิลปินในอาคารหลักและอาคารอื่นๆ อีกหลายหลัง หนึ่งในนั้น—สาม—
ทาวน์เฮาส์สไตล์วิคตอเรียนริมถนน
ถูกยึดครองโดยสิ่งที่ Olijnyk เรียกว่า \"เส้นด้ายสีดำยาวหลายไมล์\" เป็นเครื่องหมายแห่งความทรงจำ ทาวน์เฮาส์ขนาดใหญ่ --
เติมใยแมงมุมต่างๆ ที่สร้างขึ้นในเบอร์ลิน
ศิลปิน จิฮารุ ชิโอตะ
Olijnyk อธิบายว่า: "เราต้องการให้เธอทำทั้งอาคาร ดังนั้นไอเดียจึงอยู่ในอาคารทั้งหมด ดังนั้นเมื่อมีผู้มาเยี่ยมชม พวกเขาจะเปิดประตูทีละประตูและค้นหาชิ้นงาน"
สิ่งที่พวกเขาพบโดยพื้นฐานแล้วก็คือค่าหน่วยความจำของค่าลอยตัวทั้งสามนั้นไม่ชัดเจน
การติดตั้งทำให้ยากที่จะโฟกัสไปที่สิ่งของในห้อง: เตียง, กองกระเป๋าเดินทาง, ชุดแต่งงานที่ลอยอยู่ตรงกลาง
อากาศที่แผ่ขยายจากผนังไปยังผนังผ่านเส้นด้ายจำนวนนับร้อยที่เอียงและไม่สม่ำเสมอ ซึ่งทั้งหมดก็พร่ามัวลงเรื่อยๆ
\"ใช้เวลา 10 วันสำหรับ 13 คน\" โอลิจนิคกล่าวอย่างประหลาดใจ
เมื่อพวกเขาบอกว่า 10 วัน เราก็คิดว่า 'ไม่' เพราะว่ามันเป็นเรื่องลำบากมากที่จะเห็นพวกเขาทำงานอย่างเข้มข้นในห้องเดียวกัน
แต่พวกเขาจะเริ่มทำงานในตอนเช้า บางครั้งถึงตีสอง แล้วก็ทำแบบเดิมอีกครั้งในวันรุ่งขึ้น
ผลของความพยายามของพวกเขาและตาข่ายสีดำที่พวกเขาสร้างขึ้นคือคุณสามารถเห็นศตวรรษนี้ --
บ้านเก่าท่ามกลางหมอกแห่งความทรงจำ . .
มีเอฟเฟกต์การสั่นพ้องพิเศษต่อผู้เข้าร่วม
Olijnyk กล่าวว่า: \"มีคนมาเยี่ยมเรา และเขาเกิดที่ชั้นสองจริงๆ
เมื่อเขาเดินลงบันได
คุณเห็นตู้ไปรษณีย์ทองเหลืองสามตู้ไหม? —
แม่ของเขาได้ย้ายเข้ามาในอาคารนี้ในปีพ.ศ. 2475 และชื่อของเธอยังคงเขียนด้วยดินสออยู่บนตู้ไปรษณีย์ทองเหลืองนั้น
ร่องรอยแห่งความทรงจำ เช่นเดียวกับอุปกรณ์หลายๆ อย่างในโรงงานผลิตที่นอน เป็นแนวคิดที่ซับซ้อนซึ่งนำเสนอในรูปแบบเรียบง่ายและเรียบง่าย
นี่ตรงกันข้ามกับบ้านพักส่วนตัวของผู้กำกับซึ่งเต็มไปด้วยของใช้ส่วนตัวนับพันชิ้นที่รวบรวมโดยคนสองคน
ทชอตช์เก้ ลูเดอรอฟสกี้-
ตู้บรรจุ (
รวมถึงมิกกี้เม้าส์จำนวนหลายสิบตัวในปีพ.ศ. 2473 (
ตัวละครแฮนด์เมดที่สร้างขึ้นตามรูปแบบในนิตยสารแฟชั่น)
เฟอร์นิเจอร์สไตล์โมเดิร์นยุคกลางใน Olijnyk
“การได้อยู่กับเขาก็เหมือนกับการใช้เวลาคริสต์มาสตลอดเวลา” ลูเดอรอฟสกี้กล่าว \".
เขานำเด็กพวกนี้กลับบ้าน
\"เขาจัดเรียงสมบัติอย่างชาญฉลาดด้วยสายตาของผู้ดูแล
ลูกของเธอมีแนวโน้มที่จะทำมือ . .
สวมใส่แบบไลฟ์วิท
ฉันไม่สามารถซื้อได้
เธออธิบาย
\"หากฉันเป็นนักสะสมตุ๊กตา คุณคงจะตามหาเสื้อผ้าที่สมบูรณ์แบบ รองเท้าที่สมบูรณ์แบบ กลไกที่สมบูรณ์แบบ ฯลฯ
ฉันชอบกลไกนี้และฉันไม่สนใจรูปลักษณ์
ฉันกำลังมองหาสินค้าลดราคา ฉันกำลังมองหาสินค้าที่เสีย ฉันสามารถซ่อมมันได้อย่างง่ายดาย มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนได้ลงมือทำเองอีกครั้ง
เพราะลูเดอรอฟสกีและโอลิจนิกเป็นศิลปิน ไม่ใช่แค่ผู้จัดการงานศิลปะ
เพียงพอที่จะลงทุนบนเว็บไซต์
พวกเขาใช้ชีวิตอยู่เหนือสิ่งที่ตนเองสร้างขึ้น นี่คือแหล่งรวมกิจกรรมทางศิลปะ
\"ฉันชอบที่จะเป็นส่วนหนึ่งของกระบวนการจริง ๆ \" ลูเดอรอฟสกี้กล่าว \".
\"ในแง่ของผลกระทบของศิลปะต่อคุณ กระบวนการคิด ความยืดหยุ่น และการแก้ปัญหา และทุกสิ่งทุกอย่างที่สำคัญมากสำหรับฉัน
\"นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมชั้นสี่ชั้นใต้ห้องชุดของพวกเขาจึงอุทิศให้กับศิลปะแห่งการทำงานร่วมกันและการโต้ตอบ โดยขอให้ศิลปินตอบสนองต่อพื้นที่ที่พวกเขาได้รับ --
ไม่ว่าจะเป็นความทรงจำที่คลุมเครือหรือความเป็นจริงก็ตาม
ละครสัตว์-
สิ่งนี้ต้องการให้ผู้เยี่ยมชมไม่เพียงแต่เห็นงานศิลปะเท่านั้น แต่ยังรวมถึงงานศิลปะด้วย
เหตุผลประการหนึ่งที่เราตัดสินใจทำศิลปะการติดตั้งก็คือ ศิลปะของฐานเป็นสิ่งที่มีข้อจำกัด และการติดตั้งนั้นเกี่ยวข้องกับสื่อต่างๆ มากมาย เช่น เสียง ขี้ผึ้ง วัสดุต่างๆ และความท้าทายในการสร้างวอมแบต . .
ลูเดอรอฟสกี้หยุดพักเพื่อเติมเต็มชีวิตของฉัน
\"โชคดีที่ชีวิตของผู้ที่เสี่ยงภัยในโรงงานผลิตที่นอนพิตต์สเบิร์ก