Numquam socrum graviter aegrotum, generum, in lecto fontium morientem, mulierem sublatam, stultum visita.

Numquam socrum graviter aegrotum, levir, in lecto fontis moribundum, mulierem sublatam, me stultam cum vico mariti sui duorum hominum, duabus condicionibus familiaribus non tam bonis, ad laborem mane exierunt, duo homines in aliis locis, praesertim alter alterius affectus fovebant, paulatim res collocabat, die Kalendarum Ianuariarum domum redibant postquam nuptias celebravimus. Propter urbem natalem, pecuniam facere possunt, sed tantum ad familias suas alendas. Ita ego et maritus meus disputavimus, dum iuvenes sumus vel iam aliquot annos ad laborem proficiscimur, post liberos natos, tum domum redire ut parentes et liberos comitemur. Tertio anno laboris, socrus aegrotavit; ego et maritus meus una domum redire constituimus, liberos iam nobiscum crescere sinere, et pietatem filialem colere. Socrus haec aegrota per annos interdum morbum habet, cum deficiat; fere quotannis in nosocomium decem dies per dimidium mensem, saltem ter in anno, it; tantum duo homines vices suscipiunt ut maritum meum et me omni tempore curent. Et duo fratres mariti sui, perennis tu foris laborans, socrus omni tempore in nosocomio nihil accipit. Et alter frater, directe dicam occupatus, discedit, socrus eius non est cuius responsabilis est, noli aspicere. Sed maritus meus semper dicebat incommodum esse benedictionem, et curam parentum gerere; hoc officium facere debere; noli nimium cum duobus fratribus maioribus rixari; mater in nosocomio est; nosocomium de aegrotis terminalibus nuntiatum est. Duo verba: levir adhuc numquam ad valetudinarium venit ut eam visitaret. Socrus, marito decepta, dixit: domum redire vult, foris mori non potest; mos est hoc in vico. Senex mortuus est, in familia oculos claudere debet. Itaque, dum socrus moritur, ego festinanter domum redii. Non plus quam dimidia hora transegi, socrus abiit. Vultus antequam cum marito toto itinere ambularet, ad lectum ligneum arcae suae iuxta lectum monstrans, post maritum meum et me socrui suae agere coacti sumus, sed etiam hoc tempore, duo fratres mariti sui tantum die sepulcri aderant, tum singuli ad sua negotia agere ierunt et duo fratres postquam dixerunt, sciunt socrus semper aegrotare, etiam pecuniam non habent, ah non possunt. Sed socrus ritus funebres pecuniae si capitale non habent etiam ad eos indicat, tam iratus eram quod socrus eius morbo per annos proximos affecta est, non debent curare medicam non semel dimissam, nunc mortua, adhuc de pecunia cogitans, nolo denarium. Hoc modo vide, duo fratres maiores natu socrum eius spectant, senem vulgarem esse. Nullum depositum saepe aegrotum est, nam tandem maritus vel pecuniam funerem post tergum meum duos fratres maiores accepit, scio cum marito rixari nullius momenti esse. Postquam ego et maritus meus hereditatem socrus eius perfecimus, ut stratum fontium in lecto in cubiculo viderem, recordata sum socrum eius mortuam stratum fontium palpasse. Stulta vita postquam maritus meus et ego mattam, lectulum pressio quinquaginta milium dollariorum cepimus, puto hoc fortasse socrus vitae servata est, illa est quomodo servare ut tantum servet ah, maritus hanc pecuniam complicatam tam care amat, terribiliter tandem. (Imagines ex interreti nihil habent commune, ab auctore originali sumptae, quaeso ne plagium iterum imprimatis.)