ارتعاش مکانیکی در انتقال نوزادان: یک مطالعه تصادفی از تشک‌های مختلف

هدف: برای تأیید مؤثرترین فرضیه تشک‌های ژله‌ای در کاهش ارتعاش مکانیکی در حمل و نقل نوزادان، ما یک مطالعه گروه‌بندی تصادفی از چهار ترکیب تشک انجام دادیم (
نه، فوم، ژل، ژل روی فوم)
رانندگی مانکن و آمبولانس با استفاده از یک مسیر ثابت (شهر، بزرگراه).
طرح مطالعه: ارزیابی ارتعاش مکانیکی با اندازه‌گیری شتاب عمودی دو موقعیت: ۲۰۰۰-
مدل عمومی انسان و پایگاه انکوباسیون حمل و نقل.
از تاریخچه زمانی این شتاب‌ها، (RMS)
مقادیر و توابع چگالی طیفی توان محاسبه می‌شوند.
تأثیر تشک بر انتقال ارتعاش بر اساس نسبت مقادیر RMS در هر دو حالت تعیین می‌شود.
نسبت RMS کمتر از ۱.
عدد ۰ نشان‌دهنده‌ی تضعیف است، در حالی که نسبت > ۱ است.
عدد ۰ نشان می‌دهد که لرزش تشدید شده است.
از تابع چگالی طیفی توان، فرکانس ذاتی هر ترکیب تشک از سیستم نسبت به فرکانس ذاتی آمبولانس تعیین می‌شود.
برای تعیین تأثیر وزن مدل انسانی بر ارتعاش، از مانکن ۳۰۰ گرمی استفاده شد.
نتایج: تمام نسبت‌های RMS مشاهده‌شده بزرگتر از ۱ بودند.
در غیاب تشک ژله‌ای، بالاترین میزان در مسیر شهری مشاهده شد.
تشک‌های ژلی که به تنهایی یا همراه با تشک‌های فومی استفاده می‌شوند، در مقایسه با تشک‌های فومی یا تشک‌های بدون فوم، فرکانس ذاتی سیستم را از فرکانس ذاتی آمبولانس‌ها منحرف می‌کنند و از تقویت ارتعاش زیاد جلوگیری می‌شود.
کاهش وزن مانکن باعث می‌شود که تشک ژله‌ای از نظر میرایی ارتعاش کمتر مؤثر باشد.
نتیجه‌گیری: تشک‌های ژله‌ای که به تنهایی یا همراه با تشک‌های فومی استفاده می‌شوند، می‌توانند لرزش کمی ایجاد کنند، اما لرزش در حمل و نقل آمبولانس با هیچ ترکیبی از تشک‌ها تضعیف نمی‌شود.
هنگام حمل و نقل دانشجویان سال اول با وزن بسیار کم هنگام تولد، خطر لرزش ممکن است به ویژه مرتبط باشد.
این یافته‌ها نشان دهنده نیاز به مطالعه و طراحی دستگاه‌های مؤثرتری است که می‌توانند تنش ارتعاش را کاهش دهند.