การประเมินคุณสมบัติการรองรับของวัสดุที่นอน

ผู้แต่ง: ซินวิน– ที่นอนสั่งทำ

การสัมผัสระหว่างที่นอนกับร่างกายของมนุษย์จะส่งผลต่อความสบายที่ร่างกายรับรู้ได้และยังส่งผลต่อคุณภาพการนอนหลับอีกด้วย มีแนวโน้มจะเป็นสาเหตุโดยตรงของแผลกดทับในผู้ป่วยที่ต้องนอนติดเตียงเป็นเวลานาน ในปี พ.ศ. 2541 Peter และ Avalino [1] ศึกษาที่นอนโดยใช้การทดสอบแรงกดของร่างกายมนุษย์และการประเมินความสบายแบบอัตนัย และผลลัพธ์แสดงให้เห็นว่าที่นอนที่ทดสอบนั้นมีความสบายมากกว่าพื้นผิวไม้กระดานที่ไม่สามารถบีบอัดได้ ในปี พ.ศ. 2531 เชลตัน[2] ได้เสนอดัชนีแรงดัน (Pindex) ผ่านการวิเคราะห์ข้อมูลจำนวนมากเมื่อสังเคราะห์ค่าแรงดันเฉลี่ย ค่าแรงดันสูงสุด ขนาดค่าแรงดันสูงสุด และปัจจัยอื่นๆ และนำไปเปรียบเทียบกับผลการทดสอบการลดแรงกดของที่นอน ซึ่งแสดงให้เห็นถึงประสิทธิภาพที่ดีมาก ความสม่ำเสมอที่ดี

ในปี พ.ศ. 2543 Defloor[3] ได้ทำการศึกษาวิจัยเกี่ยวกับอิทธิพลของท่าทางการนอนที่แตกต่างกันต่อแรงกดของที่นอน การศึกษาแสดงให้เห็นว่าตำแหน่งกึ่งนั่ง 30° และตำแหน่งคว่ำหน้ามีแรงกดบนพื้นผิวสัมผัสที่นอนน้อยที่สุด ในขณะที่ตำแหน่งนอนตะแคง 90° มีแรงกดบนที่นอนน้อยที่สุด ที่นอนขนาดใหญ่ที่สุดซึ่งพบว่าใช้ที่นอนโฟมมาตรฐานด้วย สามารถลดแรงกดบนอินเทอร์เฟซได้ 20 ถึง 30 เปอร์เซ็นต์ ในปี พ.ศ. 2543 Bader [4] ได้ทำการศึกษาวิจัยเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างคุณภาพการนอนหลับและความแข็งของพื้นผิวเตียง และพบว่าผู้คนจำนวนมากสามารถปรับตัวให้เข้ากับที่นอนที่นุ่มกว่าได้ดีกว่าที่นอนที่แข็งกว่า ในปี 2010 Jacobson และคณะ [5] ได้ทำการศึกษากับผู้ป่วยที่มีอาการปวดหลังหรือข้อตึงเล็กน้อย การศึกษาพบว่าส่วนติดต่อระหว่างร่างกายมนุษย์ขณะนอนหลับมีผลกระทบต่อคุณภาพการนอนหลับ การเปลี่ยนที่นอนแบบแน่นปานกลางสามารถช่วยลดความไม่สบายขณะนอนหลับและบรรเทาอาการปวดเอวของผู้ป่วยได้ อาการปวดหลังและตึง

ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา นักวิชาการชาวจีนได้เพิ่มการวิจัยเกี่ยวกับที่นอนมากขึ้น และส่วนหลักยังคงสะท้อนให้เห็นในความสัมพันธ์ระหว่างความสบายของที่นอน คุณภาพการนอน ความหนาของที่นอน และคุณสมบัติของวัสดุ ในปี 2009 Li Li และคณะ [6-7] วัดดัชนีการกระจายแรงกดร่างกายของร่างกายมนุษย์โดยการเปลี่ยนความหนาของฟองน้ำบนพื้นผิวของที่นอน และทำการวิเคราะห์เชิงอัตนัยและเชิงวัตถุอย่างครอบคลุม และพบว่าความหนาของฟองน้ำมีผลกระทบสำคัญต่อความสบายของที่นอน ในปี 2010 ได้มีการเลือกที่นอนฟองน้ำประเภทต่างๆ และมีการวิเคราะห์และเปรียบเทียบผลกระทบของประเภทฟองน้ำต่อความสบายโดยรวมและเฉพาะส่วนของร่างกายมนุษย์

ในปี 2014 เมื่อ Hou Jianjun [8] ศึกษาอิทธิพลของวัสดุที่นอนต่อลักษณะเฉพาะของร่างกายมนุษย์ในท่านอนหงาย เขาพบว่าพื้นที่สัมผัสระหว่างที่นอนกับร่างกายมนุษย์มีขนาดใหญ่ และการสัมผัสในระยะยาวสามารถนำไปสู่ความเหนื่อยล้าของมนุษย์ได้อย่างง่ายดาย จะเห็นได้จากข้างต้นว่าการวิจัยเกี่ยวกับที่นอนนั้นส่วนใหญ่จะมุ่งเน้นไปที่การทดสอบการกระจายแรงกดทับ และยังจำกัดอยู่เฉพาะวัสดุบางประเภทด้วย วิธีประเมินผลเชิงวัตถุประสงค์สำหรับผลการรองรับของวัสดุที่นอนยังค่อนข้างหายาก

ในบทความนี้ เราได้เลือกวัสดุที่นอนทั่วไป 6 ชนิด จากนั้นทำการทดสอบการบีบอัดในทิศทางความหนาและทดสอบการกระจายแรงกดของร่างกายมนุษย์ ผลสนับสนุนจากวัสดุที่นอน วิธีการทดลองที่ 1 นักศึกษาหญิงสุขภาพดีได้รับเลือกให้เข้าร่วมการทดสอบ ผู้ป่วยไม่มีประวัติโรคระบบกล้ามเนื้อและโครงกระดูก อายุ 24 ปี สูง 165 ซม. หนัก 55 กก. วัสดุที่เลือกใช้ในงานทดลองนี้ ได้แก่ ฟองน้ำธรรมดา โฟมเมมโมรี่ ฟองน้ำแนวตั้ง โฟมสเปรย์ที่มีความหนาแน่นต่างกัน 2 ระดับ และวัสดุ 3 มิติ ประสิทธิภาพการบีบอัดของวัสดุที่นอนได้รับการทดสอบโดยใช้เครื่องทดสอบวัสดุ Instron-3365 ของอเมริกา ซึ่งใช้สำหรับการดึงวัสดุเป็นหลัก การทดสอบการยืดตัว

เพื่อทดสอบคุณสมบัติการบีบอัดของวัสดุที่นอน แผ่นเหล็กสี่เหลี่ยมจัตุรัสขนาด 10 ซม. x 10 ซม. ที่ทำขึ้นเป็นพิเศษจำนวน 2 แผ่นถูกติดเข้ากับหัวจับด้านบนและด้านล่างตามลำดับเพื่อทำการทดสอบการบีบอัด วัสดุที่นอนถูกตัดเป็นทรงกระบอกที่มีเส้นผ่านศูนย์กลาง 6.6 มม. วางไว้บนแผ่นทดสอบด้านล่าง แผ่นเหล็กด้านบนจะค่อยๆ อัดวัสดุที่นอนลงด้านล่าง และหยุดการบีบอัดเมื่อความหนาถึง 5 มม. และบันทึกแรงกดตั้งแต่เริ่มต้นการบีบอัดจนถึงสิ้นสุดการทดลอง . การทดสอบการกระจายแรงกดของร่างกายใช้ระบบทดสอบความสบายของการแต่งกายของบริษัท AMI ประเทศญี่ปุ่น

อุปกรณ์นี้ใช้เซ็นเซอร์วัดแรงดันแบบลูกโป่ง ซึ่งจะรวบรวมข้อมูลทุก ๆ 0.1 วินาทีในระหว่างการทดสอบ ในการทดสอบการกระจายแรงกดของร่างกาย ได้เลือกกระดูกสันหลังส่วนคอชิ้นที่ 7 จำนวน 6 ชิ้น ได้แก่ ไหล่ หลัง ขา ต้นขา และน่อง เพื่อทำการทดสอบ และติดเซ็นเซอร์ถุงลมนิรภัยที่มีเส้นผ่านศูนย์กลาง 20 มม. ไว้ที่จุดทดสอบแต่ละจุด เครื่องทดสอบจะนอนราบลงบนที่นอน และเมื่อข้อมูลแรงดันคงที่แล้ว ข้อมูลจะถูกบันทึกเป็นเวลา 2 นาที