Hjón sofa í rúminu sínu, hrædd við truflanir, upphafspunktar, springdýna, sváfu hjá hjónunum til hins gamla!

Vinnuþrýstingurinn eykst og eykst, því minni svefntími sem maður sefur, stundum snýr maður sér við og vekur mig svo, ég sofna aldrei. Af hverju aðgreinum við ekki svefninn? Byrjaðu aðeins ekki vant, en einn að sofa en tveir að sofa þægilegra, vilja sofa og svo að sofa. Er slík manneskja, því meira sem þú sefur, því meiri venja er það, finnur fyrir miklu í kringum þig öðru hvoru og þú sefur saman, en ekki vanur því. Svo frá degi til dags, ég veit ekki síðan hvenær? Fjarlægðin frá okkur verður hægt og rólega ryðguð, svolítið undarleg, auk fjölskylduverkanna, umræðuefnið á milli okkar er ekki lengur til staðar. Alltaf áfjáð í að segja mér það áður en ég fer að sofa, en núna finnst mér það óþarfi. Við byrjuðum að verða kurteis, virða hvert annað meira en áður. Núna líður mér líka alveg ágætlega eins og maður. Þangað til ég einn daginn uppgötvaði að ég bar engar tilfinningar áður, sumar vandræðalegar til þín og jafnvel einhverja viðbjóð þegar þú snertir mig. Það er frekar vani að vera í símanum en að vera í vana, og ekki vera með svona pirrandi vana. Nú komst ég að því að: þó að ég þurfi tilfinningar til að kvikna í hjarta mínu af þeirri heitu, en ert það ekki þú. Svo ég ætla að finna manninn sem getur vakið mig. Þetta eru draumar sem maður ætti ekki að eiga, kveðjudraumur og venjulegur draumur. Draumur þótt daufur, en í fjarlægri hjónabands og ástar er draumur, byrjaði LaoYan að fljúga, frá höfn ástarinnar. Þetta mál, við getum aðeins andvarpað og blessað þig og hlakkað til næsta hreiðurgerðar. Ekki láta höfuðið detta í hug: uppspretta draumsins er að láta ekki trufla þig eða trufla hinn aðilann undir þessu: orð í undrun.