Шаби аруси онхо марги арус, хушдоманаш бахти бечора аст, матрасхои бахори кушода, ба ламс кардани писар одам нест

Номи ман Ева, он рӯз рӯзи хуб буд, келини ман рӯзи сурх-нома издивоҷ кард. Ҳодисае рӯй дод, аммо он рӯз комилан ба фоҷиа табдил ёфт. Рӯзона ҳама чиз хуб аст, ҳама ба шодии ҳаво ғарқ мешаванд. Аммо шаби шаби арӯсиашон хоб будам, ногаҳон аз утоқи келин садои доду фиғон шунидам. Ману занаш дар гузашта саросема чароғро фурӯзон мекунем, пас аз он дарро мегирем, чехрааш рангпарида, писару келин дар рӯи кат беҳуш мехобид. Мо воҳима накардем, саросема занг задем, вале то омадани мошини ёрии таъҷилӣ келин нафасашро гум кардааст. Хамин тавр дар рузи туйашон ман хамсараш ва хамсараш, писараш зани навашро гум кардам. Духтур ба келин хулосаи боздошти дил, сабаби маргро дод. Пас аз чанд рӯз мо ду оила ба маросими дафни келин банд будем, ҳатто аз сабаби боздошти дил вақти кофтани кадом келинро надорем. Ҳоло маросими дафни фосилавӣ бо гузашти як муддат, шаби арӯсии онҳо марги ногаҳонии арӯс ин ҳодиса дар оилаи мо рух медиҳад, ба навъе хуш нест. Писар намехоҳад, ки дар як маротиба кушта одамон дар ҳуҷраи зиндагӣ идома, ва ман низ барори хеле бад, аз ин рӯ, оила тасмим ба кӯчидан. Ҷойивазкунӣ як лоиҳаи бузург аст, бояд ҳама чизро омода кард, чизе барои гирифтани он. Мо се шӯъбаи кооператсияи меҳнатӣ, зани ӯ дар он ҷо барои ороиш додани хонаи нав, писарам коркарди қубурҳои магистралӣ ва ман масъул будам, ки бояд ин чизҳоро гирифта барорам. Дар ин рӯз, дар ҳуҷраи кушод писари матрас баҳорӣ, ман дар зери матрасҳои пружинӣ гузориши санҷиш пайдо кардам. Ин хулосаи ташхиси келини ман аст, ки дар он нишон медиҳад, ки келин бемории қалб дорад, нӯшидани машруботи зиёд наметавонад, вагарна боиси боздошти дил осон аст. Бо келинаш мурд, дилам ҳайрон аст, новобаста аз он ки писар дар кор аст, рост ба хонааш занг занед. Ман як элементҳои тиббӣ гирифтам, писараш пурсид, шаби арӯсӣ чӣ мешавад? Писар бинад пинхон, ки зинда накунад, гирякунон гуфтам, рузе, ки май нушида буд, хироҷ шаб дар андешаи он аст, ки келинаш чанд пиёла май нӯшидааст ва аз ин рӯ сабаби марги ҳамсараш шудааст. Пас аз он ки ҳақиқатро бидонед, пои ман нарм, ба замин афтод, пас писари ламбате чизе нест. Ӯ бадани зани онҳоро равшан медонад, нӯшидан нест, ғайричашмдошт ӯро низ маҷбур кардааст, ки нӯшад. Зеро маҷбур шуд, ки май нӯшад, келин аз даст рафт, писарам бараҳна қотил аст. Пас аз шиканҷа шуданам ҳақиқатро донистан лозим аст, ки бояд милиса занг занам, бигзор милиса ҳал кунад, келин накун, ҷон, ин писари ман аст. Гуфтӣ, ки чӣ кор кунам? (Тасвир аз шабака гирифта шудааст)