ความภาคภูมิใจของป่า

พวกเขาเล่าว่าในคืนที่เงียบสงบ เราจะได้ยินเสียงสิงโตตัวโตคำรามในระยะทางห้าไมล์
เมื่อเราขับรถเข้าไปในซังฮีร์ ดวงจันทร์กำลังลอยสูงอยู่ แต่เราแน่ใจว่าเราอยู่ในดินแดนสิงโต ป้ายบอกทางชี้ไปที่กระท่อมในป่าของมาเน่แลนด์ รีสอร์ทกรงเล็บสิงโต ความภาคภูมิใจของจิลล์ รังของเอลซ่า และอื่นๆ
สำหรับฉัน มันเป็นการเดินทางที่แสนซาบซึ้งใจ เพราะพ่อของฉันรับใช้ภายใต้การปกครองของนาวับในจูนาการ์ดก่อนได้รับเอกราช และตอนเด็กๆ เราได้ไปเยี่ยมจิลล์
นาวับเป็นคนรักสัตว์ตัวยงและแทบไม่เคยถูกล่าเลย โดยส่วนใหญ่แล้วจะได้รับการเลี้ยงดูไว้สำหรับราชาแห่งอินเดียและวีไอพีในสหราชอาณาจักร สิงโตคือถ้วยรางวัลอันล้ำค่าของพวกเขา
กลุ่มของเราจำนวน 20 คนได้ใช้เวลาสี่วันอันน่าจดจำที่นี่
เป็นเวลาไม่นานหลังจากที่ลอร์ดลินลิสโกซึ่งขณะนั้นเป็นผู้ว่าการออกไป
ห้องเก็บไวน์ยังคงเก็บไวน์ที่อร่อยที่สุด รวมไปถึงชีส แยม และผลไม้กระป๋องจากออสเตรเลีย
พ่อครัวได้ปรุงมันอย่างพิถีพิถัน-
เนื้อ สัตว์ และของหวานก็สุดยอดมาก
ลูกสาวตัวน้อยทั้งหกคนของเราถูกมอบหมายให้ไปอยู่ในห้องนอนใหญ่ซึ่งมีเตียงคู่ขนาดใหญ่อยู่ตรงกลางพร้อมกล่องขนาด 8 นิ้ว
ที่นอนสปริงนำเข้าสำหรับคู่บ่าวสาวโดยเฉพาะ
เราใช้มันสำหรับแทรมโพลีนตอนกลางคืนเพื่อดูว่าใครกระโดดได้มากที่สุด
เตียงรอดจากการโจมตี
ไม่มีที่นอน
โลกภายนอกเป็นสิ่งที่แตกต่างอย่างน่าเศร้า
ถนนลาดยางจะนำไปสู่กระท่อมล่าสัตว์ และเจ้าหน้าที่ป่าไม้จะอยู่ในอาคารอีกแห่งเพียงแห่งเดียว
รถจี๊ปขับคดเคี้ยวผ่านป่า และคนเลี้ยงสัตว์ตระกูลมัลดาริก็รวมตัวกับผืนดินสีน้ำตาลแข็งๆ ซึ่งวัวของพวกเขาอาศัยอยู่ในหมู่บ้านที่มีพื้นที่ 1,400 ตารางฟุตและอยู่ในความยากจน
ระยะทางจากเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่า ในแบบกึ่งนี้
การเกษตรในทะเลทรายเป็นไปไม่ได้
มาที่นี่ตอนนี้แล้วฉันจะเห็นว่าอะไรแตกต่าง
เราขับรถมาจาก Largercourt
ถนนเรียบเข้าเขตรอบนอกของวัดเรียบร้อยดี
มีแผนแต่ไม่มีขยะ
การท่องเที่ยวนำมาซึ่งความเจริญรุ่งเรืองอย่างที่ไม่สามารถจินตนาการได้
ที่พักมีตั้งแต่ดาลันซาราและโรงแรมราคาประหยัดไปจนถึงโรงแรมทัชสุดหรู
คลองนี้ใช้น้ำเพื่อรดน้ำต้นไม้และปลูกต้นไม้
เด็กในท้องถิ่นเรียนอยู่ที่โรงเรียนมัธยมศึกษาในอังกฤษ
การล่าสัตว์ครั้งแรกของเราเริ่มต้นค่อนข้างราบรื่น
ฉันนั่งอยู่ที่เบาะหน้าของรถจี๊ปและไม่ได้ยินว่าไกด์กำลังพูดอะไร
ข้อความของฉันมาจากคนขับรถขี้บ่นคนหนึ่งที่ชี้ให้เห็นคำว่า \"งู\" \"กวาง\" \"พังพอน\" และสัตว์น่ารังเกียจอื่นๆ ในคำเดียว
ฉันตะลึงกับคำว่า "บัด" ก่อนที่เขาจะซูมเข้ามา
\"สันติภาพ,\" เขากล่าว \".
เมื่อเราได้รับข่าวที่น่าตื่นเต้นนี้ ก็เหลือเวลาเพียงครึ่งชั่วโมงก่อนเวลาปิดทำการ
มีคนติดตามเข้ามาและกระซิบกับไกด์ว่า: คำวิเศษ \"สิงโต\"
เราทั้งสองนั่งรออยู่ในแถวรถจี๊ป ท่ามกลางความเงียบสงบ เหมือนกับอยู่ในโบสถ์
ในที่สุดก็ถึงคราวของเราที่จะเข้าไปในเขตรักษาพันธุ์ และเราเดินไปตามเส้นทางที่เข้าไปในป่า
ที่นั่น ภายใต้ร่มเงาของต้นไม้ เราพบพวกมันสองตัว คือ สิงโตตัวเมียและลูกอีกห้าตัว และเราก็ได้รับประทานอาหารมื้ออร่อยที่ร้าน Neil Gai
ภาพที่น่าตื่นเต้นแต่ภาพไม่สวย
เอ่อ เพราะว่าพระอาทิตย์ตอนเย็นๆ ทอดเงาไปเยอะเกินไป สิงโตตัวเมียนั่งอยู่บนหญ้าสูงๆ และเศษซากของลูกสิงโตก็ฉายแสงออกมาเป็นสามเฟรม --
หูแหลม 2 ข้าง ใบหน้าย่นครึ่งหนึ่ง อุ้งเท้ายกขึ้น 1 ข้าง และปลายหาง 1 ข้าง
ต่อมาเราได้พบกับสิงโตตัวเมียสองตัวที่กำลังโกรธจัด มันยกหัวขึ้นด้วยขาหลัง จับกันและคำรามใส่กัน ถ่ายรูปเหรอ? เสียดายจัง!
พวกเขาโกรธมาก และรถจี๊ปของเราจึงต้องรักษาระยะห่างที่ปลอดภัย
เมื่อกลับมาถึงรีสอร์ท ทุกคนต่างก็อิจฉา
ผู้โชคร้ายบางคนต้องเสียเงินจำนวนมากไปกับการล่าสัตว์ถึงสามครั้ง แต่กลับพบเพียงลิง กวาง และแน่นอน นกแก้วเท่านั้น
นักท่องเที่ยวส่วนใหญ่มักคิดว่าการปรากฏตัวของสิงโตเป็นเรื่องที่รับประกันได้ เมื่อพวกเขาผิดหวังพวกเขาก็จะแสดงอาการเสียใจออกมา
ครั้งหนึ่ง ผู้จัดการคนหนึ่งถูกปลุกจากการนอนหลับอย่างหยาบคายเพราะแขกที่โกรธเคืองซึ่งออกไปโดยเปล่าประโยชน์ตั้งแต่ตี 5 ม.
พวกเขาจัดฉากและตะโกนคำขวัญ "paisa vasool, paisa vasool" เพื่อขอรับเงินคืน
ราชาแห่งป่าก็ขี้เกียจเหมือนกับกษัตริย์ศักดินา
ผู้ชายเพียงแค่ต้องปกป้องดินแดนของพวกเขาและดำเนินการโฆษณาชวนเชื่อซึ่งถือเป็นความกระตือรือร้นอย่างบ้าคลั่งของเขา
ส่วนที่เหลือทั้งหมดถูกทิ้งไว้ให้เป็นหน้าที่ของสิงโตตัวเมีย
เธอต้องออกค้นหาเหยื่อ ให้อาหาร และฝึกลูกสิงโตให้ปกป้องพวกมันจากผู้ล่า รวมถึงสิงโตตัวอื่นๆ ด้วย
ผู้ชายที่โตเต็มวัยจะเป็นเจ้าของอาณาเขตของตนและเขาจะกำจัดศัตรูทั้งหมดในอนาคต รวมถึงลูกหลานของเขาด้วย เพราะเขารู้ว่าไม่เช่นนั้น พวกเขาจะฆ่าเขาในช่วงยุคทองของเขา
ดังนั้น “ลูกชาย” ที่ภาคภูมิใจจึงได้รับการให้ความสำคัญ ได้รับการเอาใจใส่ และการดูแลอย่างสูงจากแม่และเจ้าหน้าที่ป่าไม้
ในป่า ระบบชายเป็นใหญ่เป็นสิ่งที่น่ารังเกียจพอๆ กับที่อยู่ภายนอก
สิงโตมีความเป็นมนุษย์มากกว่า
เป็นมิตรมากกว่าเสือดาวหรือเสือโคร่ง แต่อยู่ในขอบเขตที่จำกัดเท่านั้น
ก่อนหน้านี้ "pagis" หรือผู้สะกดรอยตามแบบดั้งเดิมมักแสดงให้แขก VIP ที่มาเยี่ยมเยียนเห็นว่าพวกเขามีความสัมพันธ์กับสัตว์ ดังนั้น ฉันจะใช้ไม้ช่วยวางผ้าเช็ดหน้าบนแผงคอของม้าสิงโตที่กำลังหลับ และคนอีกคนก็จะเก็บมันกลับมา
อย่างไรก็ตาม วันหนึ่ง สิงโตในตำนานก็ตื่นขึ้นอย่างกะทันหัน และความบันเทิงก็จบลง
จากนั้นระหว่างทางไปวัดประจำท้องถิ่นก็มีนักปั่นจักรยานคนหนึ่ง
เขาเห็นต้นไม้สวยงามต้นหนึ่งวางอยู่เงียบๆ ข้างถนน จึงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา
กล้องและขอบกำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนกระทั่งสิงโตโกรธและเลื่อนตัวอย่างรวดเร็วด้วยกรงเล็บ และชายหนุ่มโง่เขลาก็ถูกส่งไปยังอีกโลกหนึ่ง
ในป่า สัตว์ผู้สูงศักดิ์คือกษัตริย์ และชายผู้ไม่เคารพในราชบัลลังก์ของตนต้องจ่ายราคาแพง