De classificatie van de lente

De lente kan worden onderverdeeld in natuurlijke, synthetische en kunstmatige klassen 3

(1) natuurlijke bron

van een bepaalde oude rubberen aftakking in overeenstemming met de bepalingen van de insnijding in de bepaling tijd wanneer uitstroom van vloeistof, heeft melkachtig wit, vastestofgehalte is 30% ~ 40%, gemiddelde rubberdeeltjesdiameter van 1. 6 micron. Verse natuurlijke bron met rubbergehalte 27% ~ 41. 3% (Kwaliteit) 0, 44% ~ 70% water, eiwit. 2% ~ 4. 0, natuurlijke hars 2% ~ 5%, suiker 5%. 36% ~ 4. 2%, asgehalte 0. 4%. Om de natuurlijke verharding te voorkomen door de werking van microben, enzymen en stolling, worden vaak ammoniak en andere stabilisatoren toegevoegd. Natuurlijke bronnen worden hoofdzakelijk gebruikt voor de productie van sponsproducten, geëxtrudeerde producten en geïmpregneerde producten.

(2) de synthese van de lente

algemeen gemaakt door emulsiepolymerisatie, zoals polybutadieenveer, butylbenzeenveer. Om het vastestofgehalte op 40% tot 70% te brengen, moeten de rubberdeeltjes eerst worden geagglomereerd tot grotere deeltjes. Hierbij wordt een methode toegepast die vergelijkbaar is met de verrijking van natuurlijke bronnen. Synthetische veren worden vooral gebruikt in de tapijt-, papier-, textiel-, druk-, coating- en lijmindustrie.

3. Kunstmatige lente

is een soort emulsie-polymerisatie van rubberveren. Om water en een colloïde-gegenereerde oplossing van polymerisatie-oppervlakteactieve stof toe te voegen, worden de rubberdeeltjes in water opgelost en vervolgens gestoomd, samen met het oplosmiddel. Als het rubber niet volledig is opgelost in het oplosmiddel, kunnen ruwrubber en rubber in de aanwezigheid van een waterige fase met emulgator worden gekneed, totdat er stabiel rubber ontstaat. Het doel van de kunstmatige veer en de synthetische veer zijn in principe hetzelfde